Adil Doçi

Historia e familjes së Adil Doçit është një rrugëtim i pasur dhe frymëzues që ka shtrirë rrënjët e saj në thellësinë e brezave. Nisur nga Adil Doçi, vëllau i dytë i trungut familjar të Doçeve, ky udhëtim ka arritur të shtohet dhe të përhapet nëpër 9 breza të pasura me histori dhe ngjarje. Për momentin, familja e Adil Doçit deri më tani numëron 153 familjarë në Dobërdoll. Por kjo histori nuk ndalet këtu – ajo vazhdon të rritet edhe në qytetin e Gostivarit ku deri më tani numëron 7 familjarë, në qytetin e Tetovës mbi 40 familjarë dhe ne Kaukaz të Rusisë ku për momentin nuk kemi asnjë të dhënë. Të gjithë mbajnë shenjat e pasardhësve të kësaj familje të madhe.

Familja e Adil Doçit është një histori e jashtëzakonshme e përkushtimit ndaj traditave dhe njësisë së familjes. Edhe pse brezat janë shtuar dhe janë bërë më të largët fizikisht, kontaktet e forta dhe marrëdhëniet e ngushta kanë mbetur të pandryshuara. Ata shpesh ndihen një familje e madhe, e bashkuar dhe e fortë, duke përcjellë njëri-tjetrin me krenari dhe respekt për prejardhjen e tyre.

Në këtë histori të pasur, një personazh i veçantë është Imeri, nipi i Adil Doçit. Ai ka patur 4 djem: Vehab, Lutfi, Halim, dhe Ilmi. Imeri, një ushtar i graduar i asaj kohe, dhe i zgjedhuri i Perandorisë Osmane, mori pjesë në Luftën e Parë Botërore në frontin e Kaukazit kundër forcave ruse. Në një periudhë të vështirë, ai u mobilizua për në luftë duke marrë me vete edhe djalin e tij të madh Vehabin. Për fat të keq, Imeri humb jetën në luftë, duke lënë pas një vuajtje të thellë për familjen e tij.

3 Djemt e tij, Lutfiu, Halimi dhe Ilmiu, kanë pasur fatin për të gjurmuar familjen e vëllaut të mbetur në luftën e Kaukazit Vehab-in, ky komunikim ka zgjatur deri në luftën e dytë botërore ku më pas kanë humbur të gjitha kontaktet. Mundësia për të gjurmuar është bërë më e vështirë, por kujtimi dhe ndjenjat e përbashkëta mbeten të gjalla në zemrat e secilit anëtar të familjes. Ky tregim i dhimbshëm për humbjen e babait dhe vëllaut të tij të shquar është një thesar i rrëfyer nga stërgjyshi im H. Ilmiu. Ai ka ndarë me djalin e tij H. Xhemilin (Gjyshin tim) dhe nipat e tij (Babait dhe axhallarëve te mi) historinë e dhimbshme të vëllait Vehab, duke shpërndarë një pasuri të vlefshme të kujtimeve dhe vuajtjeve që mbeten të pranishme deri në ditët e sotme.

Kjo histori është një rrëfim i përqendruar në aftësinë e familjes së Adil Doçit për të ruajtur identitetin kombëtar dhe fetar, një pasuri e çmuar e cilësive dhe trashëgimisë së tyre. Për më shumë breza që do të shtohen në këtë rrugëtim, për më shumë histori dhe për më shumë ndjenja të pashtershme, familja e Adil Doçit vazhdon këtë udhëtim të përbashkët me krenari dhe përkushtim.